آتش خموش

دلم آتش است اما، تو نبین که من خموشم برِ آستان کویت، همه جنبش و خروشم همه عمر بر ندارم سر از این خمار مستی سر زلف چون کمندت، همه برد عقل و هوشم سر صبحم از خیالت سحرم نشد فروزان به شراب سرخ فامی که ز کام تو بنوشم سرم از فراغ رویت چو اسیر سام گشته نبود دوای دردم بجز آن شراب دوشم دل بیقرارم ای جان که اسیر چاه گشته نه طلا و درهم و نان؛ به کلاف میفروشم نرسد شکسته دستم سر زلف دسته تو نشود برون خیالت، ز سرم به هر چه کوشم من و واژگان و شعرم بفدای غمزه تو که در این